To było jak nigdy

To było jak nigdy

Ty szłaś obok mnie

Ja widziałem twoje usta

Szeptały, że kochają

Wiedziałem, że zamilkną

I wtedy im powiem,

Że przyjdę

Bielszy odcień bladości

Ust Twoich

Ust, które kocham

Całym sercem swoim!!!

odszedł ktoś

Nie myślałem, że tak się stanie

Że ta jedyna na którą liczyłem

Którą kochałem – mnie opuści

Cóż, tak się stało, niestety...

Trudno żyć, gdy serce w ruinie

Gdy tuman pyłu – smutku je omiata

Lecz trzeba!

Nie można kpić ze świata

Trzeba żyć… lecz jak?

Gdy nikt nie pociesza…

Gdy opuścił najdroższy przyjaciel

Odszedł ktoś, komu się ufało

i kochało

Naprawdę kochało

Pytam!

Nikt nie odpowiada

Biada Ci przyjacielu

Biada.

Do oślepienia

Wiem, nie chciałaś

Być zwykłą plamą

Wiedź, że nie byłaś

Zajmowałaś tron w moich myślach

Lecz nie ceniłaś jego!

Chciałaś bym dostrzegał

Kobiece uroki

Wiedziałaś, że nie mam jak

I dlatego odeszłaś

Tylko dlatego rzuciłaś

Odpowiedź czy tak?

I chodź obok Ciebie

Przejdę obojętnie

Wiedź, że zwykłą plamą

Nie będziesz!!!

Oślepienie

Oczy Twoje już widzę coraz słabiej

Słońce zamieniają w Księżyc

Nie chcę być w twoich oczach

Zwykłą martwą plamą

Jedynie po głosie rozpoznawaną

- cóż z tego, że nie chcesz

Stało się, być musi

- jakiż szatan niebiosa podkusił,

Żeby na Ciebie spuścić winę moją

- nie moja jedyna dziewczyno

To nie szatańska sprawka

To wina moja i nikogo więcej

Wierz mi, że teraz kocham Cię

Bardziej, goręcej

- nie chcę być w twoich oczach

Zwykłą martwą plamą…

- kocham Cię

- … jedynie po głosie rozpoznawaną…

Ciebie mi brak jest

Nie wiem czemu

Lecz za Tobą się oglądam

Choć wiem, że Cię

Nie spotkam

To jednak chcę spotkać

Trudno, nie zobaczę

Muszę się z losem pogodzić

Bywa tak, że czasem

Chandra człowieka nachodzi

I różne myśli plączą się po głowie

Czy Cię kiedyś zobaczę – nie wiem...

Staram się odgonić

to okropne uczucie, co mnie opętało

Lecz nie potrafię

Siły mi nie staje

Więc, siedzę w tej ciemności myśli

Chandrze się oddaję

I Ciebie mi brak jest

Ciebie mi nie staje!